Τα τραγούδια της Κέρκυρας μέσα από τα λαϊκά δρώμενα και τις παραδόσεις της

ΚΕΡΚΥΡΑ. Οταν οι περισσότεροι, συνήθως οι μικροαστικής νοοτροπίας, περηφανεύονται για την άλλοτε αρχοντική τους καταγωγή και έτσι την σημερινή τους κοινωνική ανωτερότητα, εκείνος πάντοτε υπερασπίζεται την ταπεινή του προέλευση. Την αναδεικνύει ως το λίκνο της δημιουργίας ωραίων πραγμάτων, υπόχρεος απέναντι σε χωριάτες γονείς, βιοπαλαιστές, που τον ανέστησαν και τον προίκισαν με το φρόνημα, πρώτα, πρώτα.

Ο λόγος για τον Στέφανο Πουλημένο, τον δημοσιογράφο, τον συνάδελφο, τον άλλοτε εκδότη της Κέρκυρας Σήμερα, κατά καιρούς κοινοτάρχη, δήμαρχο και νομάρχη. Η αφορμή από την κυκλοφορία της δεκαετούς μελέτης του κερκυραϊκού, λαϊκού πολιτισμού υπό τον τίτλο, τα τραγούδια της Κέρκυρας. Έργο αξιοζήλευτο και μοναδικό. Στις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνεται η κερκυραϊκή ιστορία των τελευταίων τουλάχιστον δέκα αιώνων, ιδωμένη από το πρίσμα της πολιτισμικής παραγωγής και έτσι ταυτότητας. Δουλειά ικανή να αποκαθηλώσει και λογής, λογής επιπόλαιες προσεγγίσεις για την ντοπιολαλιά, που δήθεν είναι κυρίως ελληνικά ιταλικάτα, ή ακόμα ότι η πολιτισμική διαδρομή των Κερκυραίων στους αιώνες δεν είναι παρά το κακέκτυπο αποτύπωμα άλλων, ανάξιο παρατήρησης, πόσω μάλλον μελέτης.

Ερωτευμένος με την κερκυραϊκή ύπαιθρο, της οποίας αποδείχτηκε άξιο τέκνο, κι αυτή τον αντάμειψε με όλα τα κατά καιρούς αξιώματα στη διοίκηση, έσκυψε σε ύστερες μνήμες ν’ ανακαλύψει, με πρωτότυπη έρευνα και δημοσιογραφική ενάργεια, στίχους και ήχους που ζωγραφίζουν τη διαδρομή των Κερκυραίων στον χρόνο. Ξεσκόνισε πηγές, συμβουλεύτηκε ειδικούς, μίλησε με παλιούς, ηχογράφησε και βιντεοσκόπησε γερόντους και γερόντισσες, διαπίστωσε το γεωγραφικό εύρος του ελληνισμού ακόμα και μόνον από την εξαιρετικά διαχρονική επιβίωση των διαφορετικών εκδοχών των ίδιων τραγουδιών. Και όλα αυτά τα συγκέντρωσε σε έναν τόμο με περιγραφές, τραγούδια, παρτιτούρες και στίχους, με πλήθος βιβλιογραφικών αναφορών και τη μνεία σημαντικών ανθρώπων του πνεύματος που συνοδοιπόρησαν στην έρευνά του, προικοδοτώντας την με το κύρος και τη γνώση τους.

Πρόκειται, χωρίς υπερβολή, για έναν θρίαμβο του λαϊκού πολιτισμού, της γείωσης και της ενεργού και επιθετικής ταπεινοφροσύνης. Ένα πόνημα που ξεσηκώνει, κι ας επιτραπεί ο ενθουσιασμός για το πνευματικό έργο ντόπιου, κοντράστ στην εποχή του κουτσομπολιού και της κακοήθειας, που συχνά προβάλλεται και ως επαγγελματική δήθεν ιδιότητα. Σ’ ευχαριστούμε Στέφανε!