Η νήσος των Παξών είναι η ομηρική Ιθάκη

Ούτε η Ιλιάδα ούτε η Οδύσσεια είναι όπως μας την έχουν μάθει. Τον Όμηρο δεν μπορούμε να τον παίρνουμε τοις μετρητοίς. Συνυφασμένα με τη μυθολογία είναι τα έπη του. Έργο του ερευνητή είναι να ξεκαθαρίσει το μύθο από την ιστορία, γιατί ο πυρήνας είναι πάντοτε ιστορικός. Ένα απλό γεγονός μέσα στα χέρια του ποιητή, έχει λάβει τις διαστάσεις μιας φανταστικής εποποιΐας. Που τελειώνει όμως ο μύθος και που αρχίζει η ιστορία; Ούτε ο Αχιλλέας βέβαια ήταν γιος της Θέτιδος, ούτε η Ελένη κόρη του Δία. Κάποια ερωτική ιστορία από αυτές που συνηθίζονται και σήμερα στην ελληνική επαρχία έθεσαν αντιμέτωπα δύο χωριά. Να όλος ο καμβάς επάνω στον οποίο, κατά το μητροπολίτη Αθηναγόρα, κέντησε ο Όμηρος. Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια δεν αποτελούν παρά μια μεγάλη σάτιρα που απεικονίζει την κοινωνική κατάσταση της εποχής εκείνης, μιας εποχής που διακρίνεται για την ανάπτυξη του πολιτισμού αλλά και για την έκλυση των ηθών της.
Τι ήταν η Καλυψώ, η Κίρκη, οι Σειρήνες; Τι άλλο παρά η εκπροσώπηση του γυναικείου κάλλους (πειρασμού) σε όλη την ποικιλία των μορφών του. Τι ήταν στο κάτω κάτω και αυτή ακόμα η “σώφρων” Πηνελόπη; Πολλά έχει να πει ο σεβασμιότατος για τη σωφροσύνη της λαμπρής αυτής κυρίας, η οποία έχει συγκεντρώσει τους μνηστήρες στα ανάκτορα του συζύγου της, που δεν έκαναν τίποτε άλλο παρά να φλερτάρουν και να στρώνονται σε ατελείωτα γεύματα και σε προλονζέ συγκεντρώσεις. Από το ένα μέρος ο σύζυγος στα “γλαφυρά” σπήλαια με την Καλυψώ, από το άλλο η σύζυγος με μάτσο τους μνηστήρες στο παλάτι. Ιδού μια εικόνα του οικογενειακού βίου της ανώτερης τάξης της ομηρικής εποχής, όπως μας την παρουσιάζει ο μέγας χιουμορίστας Όμηρος. Εδώ βρισκόμαστε μπροστά στον τορπιλισμό των θεμελίων της ιστορίας.(Παύλος Παλαιολόγος, Δημοσιογράφος «Αθηναϊκά Νέα», 1935).